Όταν ο άνθρωπος άρχισε να ασχολείται με την επιχειρηματικότητα είχε ως στόχο το οικονομικό όφελος. Ο απώτερος σκοπός του ήταν η μεγιστοποίηση των κερδών μέσω της επέκτασης σε εγχώριες αλλά και μετέπειτα στις παγκόσμιες αγορές. Η διείσδυση σε νέες αγορές επετεύχθη μέσω της παγκοσμιοποίησης και την προώθηση του ελεύθερου εμπορίου.

Με το πέρας του χρόνου και φτάνοντας στις αρχές της δεκαετίας του 90’, ο Τζον Ελκινγκτον, Βρετανός επιχειρηματίας, διατύπωσε τη θεωρία του «Τριπλού Αποτελέσματος», ή αλλιώς Triple Bottom Line, με το οποίο μετρά την απόδοση των επιχειρήσεων µε οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά κριτήρια και όχι με γνώμονα, μόνο, το οικονομικό κομμάτι ως είθισται μέχρι τότε στην παγκόσμια αγορά.

Σαφώς, προγενέστερα γεγονότα συνέβαλαν στην σύλληψη της ιδέας από τον Τζον Ελκινγκτον, όπως τα μεγάλα περιβαλλοντικά κινήματα. Το 1ο έλαβε χώρα τη δεκαετία του 70’, με την ενεργειακή κρίση, αφού βέβαια είχαν προηγηθεί η σύσταση της Διεθνούς Αμνηστίας το 1961 και της Greenpeace το 1971, και το 2ο κίνημα στα τέλη της δεκαετίας του 80’, με το βιομηχανικό δυστύχημα στο Μποπάλ το 1984 και το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ το 1986, που σκοπό είχαν να ασκήσουν πίεση στην κοινή γνώμη και να διαμορφώσουν την περιβαλλοντική ατζέντα.

Έχει πραγματικά ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς πως η κοινή γνώμη αντέδρασε σε αυτή τη νέα θεωρία που εισήγαγε τις έννοιες της κοινωνίας και του περιβάλλοντος στον τρόπο που δραστηριοποιούμαστε. Από τη μια οι επιχειρήσεις αρνούνταν να ενσωματώσουν τη θεωρία του «τριπλού αποτελέσματος», καθώς θεωρούσαν πως δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ τους, και από την άλλη, ο κόσμος άρχισε να αντιδρά επηρεαζόμενος και από τα περιβαλλοντικά κινήματα που είχαν συσπειρωθεί, ορμώμενοι από τα οικολογικά συμβάντα της δεκαετίας του 80’.

Επιπροσθέτως, την ίδια περίοδο, όταν ο Πωλ Χοκεν έγραψε το βιβλίο “The Ecology of Commerce” για την οικολογία των επιχειρήσεων και τη βιωσιμότητα, είχε επικριθεί και απορριφθεί σχεδόν από κάθε εκδοτικό οίκο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, σήμερα θεωρείται από τα ποιο πετυχημένα επιχειρησιακά βιβλία παγκοσμίως, καθώς διδάσκεται σε διάφορα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο και έχει μελετηθεί από επιχειρήσεις σε διαφορετικές ηπείρους. Ο κόσμος άρχισε, ολοένα και περισσότερο, να ασχολείται με τις έννοιες «περιβάλλον» και «κοινωνία» και να συνειδητοποιεί πως, όσο και αν το αρνούμαστε, ο τρόπος που δραστηριοποιούμαστε είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με αυτές.

Aκούστε αυτο το άρθρο και σε podcast👇

Στην σημερινή εποχή της ενημέρωσης και πληροφόρησης, συνειδητοποιούμε πως το οικονομικό κέρδος εμπλέκει οικολογικούς αλλά και κοινωνικούς παράγοντες. Κάθε εκμετάλλευση πόρων η αγαθών επηρεάζει τη βιωσιμότητα του οικοσυστήματος.

Ο κόσμος ποια, βαθιά ενήμερος, το έχει συνειδητοποιήσει και επιλέγει προϊόντα η υπηρεσίες από επιχειρήσεις με γνώμονα την βιωσιμότητα και τον ανθρώπινο παράγοντα. Ένα από τα πολλά παραδείγματα εταιρειών που ατενίζουν το μέλλον με γνώμονα το περιβάλλον και τον άνθρωπο είναι και η παγκοσμίως γνωστή εταιρεία προϊόντων ομορφιάς L’Oréal. Η L’Oréal έχει δεσμευτεί στην δημιουργία καλλυντικών με χρήση περισσοτέρων φυσικών συστατικών και ηπιότερης σύνθεσης, ακίνδυνα για τον άνθρωπο και όχι επιβλαβή στο περιβάλλον, καθώς επίσης στο φιλτράρισμα και επαναχρησιμοποίηση του νερού στις γραμμές παραγωγής της.

Παρόμοιες κινήσεις αλλαγής στον τρόπο που οι εταιρείες δραστηριοποιούνται οφείλονται, κυρίως, στον ίδιο τον καταναλωτή. Ο άνθρωπος, ενήμερος πλέον όσο ποτέ άλλοτε για τις πρακτικές των εταιρειών, είναι περισσότερο σκεπτόμενος και επιλέγει προϊόντα η υπηρεσίες από εταιρείες που δίνουν βαρύτητα στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Σε πολλές περιπτώσεις, επιζητούν την ενσωμάτωση των κοινωνικών και οικολογικών θέσεων στην ίδια την φιλοσοφία της εταιρείας.

Ο άνθρωπος σήμερα απορρίπτει ευκολότερα ό,τι δεν τον εκφράζει, ιδιαιτέρως αν μια εταιρεία ακολουθεί τακτικές επιζήμιες στο ευρύ κοινό η στο οικοσύστημα.

Ωστόσο, την δεκαετία του 2000, η τριπλή θεωρία πήρε εμπράκτως βαθύτερη έννοια με την θέσπιση της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, ή αλλιώς Corporate Social Responsibility. Η εταιρική κοινωνική ευθύνη καθιερώθηκε ως επιχειρηματικό μοντέλο, ελεγχόμενο από την ίδια την επιχείρηση, έτσι ώστε να υπάρχει η ευθύνη της εταιρείας στους επενδυτές, καταναλωτές και επίσης στους στόχους και όραμα της ίδιας της επιχείρησης.

Η εταιρική κοινωνική ευθύνη συντελεί, ουσιωδώς, στην θέσπιση στόχων με γνώμονα τους κοινωνικούς, περιβαλλοντικούς και οικονομικούς παράγοντες, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της φιλοσοφίας και οράματος μιας επιχείρησης.

Η δύναμη που έχει ο καταναλωτής σήμερα, μπορεί να επηρεάσει την περιβαλλοντική προσέγγιση των επιχειρήσεων. Για παράδειγμα, είναι προτιμότερο να επιλέγουμε προϊόντα συσκευασμένα σε χάρτινες, γυάλινες η μεταλλικές συσκευασίες από τις πλαστικές. Επίσης υφασμάτινα προϊόντα από φυσικά υλικά, όπως βαμβακερά ή μάλλινα, αντί των συνθετικών. Επιπλέον, προϊόντα που ικανοποιούν συγκεκριμένες οικολογικές προδιαγραφές, συνήθως φέρουν σήμα πιστοποίησης ανεξάρτητου φορέα στη συσκευασία του προϊόντος.

«Η αειφόρος ανάπτυξη είναι η ανάπτυξη που καλύπτει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να διακυβεύεται η ικανότητα των μελλοντικών γενεών να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες».

                                                                                                                        United Nations, Our Common Future (1987)

 

Πηγές:

johnelighton.com

investopedia.com

linkedin.com

The Ecology of Commerce [book]